Index |
Psalm 103
1 Loof, loof den HEER', mijn ziel, met alle krachten;
Verhef Zijn Naam, zo groot, zo heilig t' achten; Och, of nu al wat in mij is, Hem preez'! Loof, loof mijn ziel, den Hoorder der gebeden; Vergeet nooit een van Zijn weldadigheden; Vergeet ze niet; 't is God, die z' u bewees. 2 Loof Hem, die u, al wat gij hebt misdreven, Hoeveel het zij, genadig wil vergeven, Uw krankheen kent en liefderijk geneest; Die van 't verderf uw leven wil verschonen, Met goedheid en barmhartigheen u kronen; Die in den nood uw redder is geweest. 3 Loof Hem, die u vergunt uw zielsverlangen, En 't goede tot verzading doet ontvangen; Uw jeugd vernieuwt, gelijk eens arends jeugd. De HEER' doet recht, is heilig in Zijn richten, Treft iemand druk, Hij wil den druk verlichten, En hart en mond vervullen met Zijn vreugd. 4 Hij heeft voorheen aan Mozes Zijne wegen, Aan Isrels zaad, tot hun behoud genegen, Zijn daan getoond em trouw'lijk hen geleid. Barmhartig is de HEER' en zeer genadig; Schoon zwaar getergd, lankmoedig en weldadig; De HEER' is groot van goedertierenheid. 5 Hij zal Zijn volk niet eindeloos kastijden, Noch eeuwiglijk Zijn gramschap ons doen lijden; Hij is het, die ons Zijne vriendschap biedt. Hij handelt nooit met ons naar onze zonden; Hoe zwaar, hoe lang wij ook Zijn wetten schonden, Hij straft ons, maar naar onze zonden niet. 6 Zo hoog Zijn troon moog' boven d' aarde wezen, Zo groot is ook voor allen, die Hem vrezen, De gunst, waarmee Hij hen wil gadeslaan. Zo ver het west verwijderd is van 't oosten, Zo ver heeft Hij, om onze ziel te troosten, Van ons de schuld en zonden weggedaan. 7 Geen vader sloeg met groter mededogen Op teder kroost ooit zijn ontfermend' ogen, Dan Isrels HEER' op ieder, die Hem vreest. Hij weet, wat van Zijn maaksel zij te wachten, Hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten, En dat wij stof, van jongs af, zijn geweest. 8 Gelijk het gras is ons kortstondig leven, Gelijk een bloem, die op het veld verheven, Wel sierlijk pronkt, maar kracht'loos is en teer; Wanneer de wind zich over 't land laat horen, Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren; Men kent en vindt haar standplaats zelfs niet meer. 9 Maar 's HEEREN gunst zal over die Hem vrezen, In eeuwigheid altoos dezelfde wezen: Zijn trouw rust zelfs op 't late nageslacht, Dat zijn verbond niet trouweloos wil schenden Noch van Zijn wet afkerig d' oren wenden, Maar die naar eis van Gods verbond betracht. 10 De HEER' heeft Zich, als d' allerhoogste Koning, Een troon gevest in Zijne hemelwoning. Zijn koninkrijk heerst over 't wereldrond. Looft, looft, den HEER', gij Zijne legermachten, Gij eng'len, die Hem dient met heldenkrachten, En vaardig past op 't woord van Zijnen mond. 11 Looft, looft, den HEER', gij Zijne legerscharen, Wier lust het is, op Zijnen wenk te staren. Dat hemel, aard' en zee en berg en dal, Hoe ver men ook Zijn schepter ziet regeren, Nu Zijnen Naam en grote deugden eren; En gij, mijn ziel, loof gij Hem bovenal.
1 Zegen, mijn ziel, de grote naam des HEREN, laat al wat binnen in mij is Hem eren, vergeet niet hoe zijn liefde u heeft geleid, gedenk zijn goedheid, die u wil vergeven, die u geneest, die uit het graf uw leven verlost en kroont met goedertierenheid. 2 Loof Hem, die zo met gaven u verzadigt, dat uw bestaan, met glorie begenadigd, gelijk een arend nieuw bevleugeld wordt. Het volk in druk heeft van Hem recht verkregen, Hij heeft aan Mozes eens getoond zijn wegen, op Israël zijn zegen uitgestort. 3 Hij is een God van liefde en genade, barmhartigheid en goedheid zijn de daden van Hem die niet voor altijd met ons twist, die ons niet doet naar alles wat wij deden, ons niet naar onze ongerechtigheden vergeldt, maar onze schuld heeft uitgewist. 4 Zo hoog en wijd de hemel staat gerezen boven de aarde, is voor wie Hem vrezen zijn liefde en zijn goedertierenheid. Zo ver verwijderd 't westen is van 't oosten, zo ver doet Hij van hen die Hij wil troosten de zonden weg, ja Hij heeft ons bevrijd. 5 Zoals een vader liefdevol zijn armen slaat om zijn kind, omringt ons met erbarmen God onze Vader, want wij zijn van Hem. Hij die ons zelf uit aarde heeft genomen, Hij weet, dat wij, uit stof aan 't licht gekomen, slechts leven op de adem van zijn stem. 6 De mens is aan het sterven prijs gegeven, gelijk het gras kortstondig is zijn leven, en als een bloem die naar de zon zich keert, maar die ten prooi valt aan de barre winden, en knakt en sterft, en is niet meer te vinden. Ja zelfs haar eigen plaats kent haar niet meer. 7 Maar 's HEREN gunst zal over die Hem vrezen in eeuwigheid altoos dezelfde wezen, en zijn gerechtigheid de eeuwen door. Zijn heil omsluit de komende geslachten; zo volgen zij die zijn verbond betrachten, van zijn barmhartigheid het lichtend spoor. 8 Hij heeft de hemel tot zijn troon verheven, Hij heerst als koning over al het leven. Looft engelen, zijn hoge majesteit, krachtige helden, die aan alle oorden als boden meldt zijn goddelijke woorden, Hem zij uw dienst, Hem zij uw lied gewijd. 9 Laat heel het machtig koninkrijk des HEREN zijn grote naam, zijn grote daden eren. Komt allen tot de lof des HEREN saam. Lof zij den HEER in hemel en op aarde, die aan zijn volk zijn liefde openbaarde, en zegen gij, mijn ziel, zijn grote naam. |