Index |
Psalm 59
1 Red mij, o God, uit 's vijands handen;
Verlos mij van de dwingelanden. Uw heil zij, tegen 't wreed geweld, Mij tot een hoog vertrek gesteld. Mijn God, 't behaag' U, mij t' ontzetten; Daar d' overtreders van Uw wetten, Die niet dan slinkse gangen gaan, Bloeddorstig mij naar 't leven staan. 2 Laat, HEER', Uw bijstand niet vertragen; Zie, hoe zij mijne ziel belagen. Zij zijn doldriftig op de been, En rukken al hun macht bijeen; Schoon ik geen misdaad heb bedreven, Die stof tot wraakzucht konde geven. Waak op, ontmoet mij, en beschouw, Hoe 'k op Uw macht alleen vertrouw. 3 Ja, 't lust, U, HEER' der legerscharen, Als lsrels God U t' openbaren. Ontwaak, en straf dit heidendom; Dat niemand Uwe wraak ontkom'. Zij trekken, trots op wanbedrijven Waardoor zij trouw'loos 't onrecht stijven, De stad om, aan den avondstond, En ieder tiert, gelijk een hond. 4 De snoodste laster stroomt d' ontaarden Ten mond, uit; ja, geslepen zwaarden Zijn op hun lippen; ieder woord Is schimp, vervloeking, wraak en moord. "Wie hoort het ?" vragen z' onder 't woeden; Maar Gij, o Schutsheer aller goeden, Zult hen belachen, en den spot Haast drijven met al 't heidens rot. 5 Mijn vijand roem, op zijn vermogen, Maar ik, ik sla op U mijn ogen; Ik wacht op Uwe hulp, o HEER'; Gij zijt mijn hoog vertrek, mijn eer. 'k Zal God met goedertierenheden Mij eerlang tegemoet zien treden, En mij welhaast gewroken zien, Aan hen, die listig mij bespien. 6 Beroof hen niet terstond van 't leven, Opdat mijn volk, van angst ontheven, Uw oordeel tevens niet vergeet'. Uw macht' als Gij ter vierschaar treedt, Doe elk van hen als balling zwerven, En, 't kwaad ten spiegel, schand'lijk sterven; Ja, werp, o God, mijn Schild, hen neer, Als trotse schenders Uwer eer. 7 Men neem' hen, daar hun lastermonden En valse lippen 't hart doorwonden, Gevangen in hun hovaardij. Vergeld hun vloek, hun razernij, De leugens, die zij snood verdichten. 't Betaamt U, hen gestreng te richten; Verteer z' in grimmigheid; Uw kracht; Verteer', verdelg, dat snood geslacht. 8 Laat hen eerlang bij d' uitkomst weten, Dat God als Heerser is gezeten, In Jakobs erf, daar 't kwade weert; Ja, tot aan 's aardrijks eind regeert. Laat, als het licht begint te dalen, Hen wederkeren, zoeken, dwalen, Vol ongeduld' van pad tot pad, Als honden tierend om de stad. 9 Laat hen, o God, om spijs verlegen, Omzwerven, en op nare wegen, Vernachten in de duisternis; Schoon geen van hen verzadigd is, Maar ik zal U mijn sterkte noemen, Uw goedheid 's morgens vrolijk roemen, En zingen, met een dankb'ren geest: "Gij zijt mijn hoog vertrek geweest." 10 Ik zal, omdat G' in bange dagen Mijn toevlucht waart, van U gewagen; Van U, mijn sterkte, zij mijn zang En snarenspel, mijn leven lang. Ik heb in nood, aan God verbonden, In Hem mijn hoog vertrek gevonden; In God, wiens goedertierenheid, Zich over mij heeft uitgebreid.
1 Kom, Heer, mij uit de hand bevrijden van die mij haten en bestrijden; red Gij mij, treed voor mij in 't veld, ontruk mij aan hun ruw geweld. Verlos mij van die kwaad bedrijven en die met bloed hun sporen schrijven. Zij zijn met al hun brute kracht alleen op mijn verderf bedacht. 2 Wat heb ik tegen hen misdreven, dat zij belust zijn op mijn leven? Ik heb hun nimmer kwaad gedaan, en nochtans vallen zij mij aan. Te hulp, ontwaak, HEER der heerscharen! Doe toch uw oordeel nedervaren! Gij God van Israël, sla ze, sla wie 't recht verraadt, heb geen gena! 3 Als honden die hun prooi begeren hoort men ze 's avonds wederkeren en huilend gaan de stadsmuur rond. O God, venijn is in hun mond, scherp als een zwaard is wat zij zeggen. Sla acht op wat zij overleggen; "Wie zou ons horen!" - maar Gij spot met die vermeetlen, HEER mijn God. 4 Ja, U mag ik mijn sterkte noemen, mijn vaste burcht, U wil ik roemen! Treed met uw heil mij tegemoet, Gij, die het kwaad hen boeten doet. Doe niet terstond die trotsen sterven, maar laat ze dolen, laat ze zwerven, opdat mijn volk het niet vergeet, maar van uw trouw, uw oordeel weet. 5 O God mijn schild, richt ze te gronde, want in hun mond is enkel zonde, zij brengen niets dan leugen voort; verstrik hen in hun eigen woord. Verdoe ze in hun hoogmoed, HERE, laat hen uw heilge toorn verteren, opdat zij weten: Jakobs God heeft alles onder zijn gebod. 6 Als honden die hun prooi begeren hoort men ze 's avonds wederkeren en grommend gaan de stadsmuur rond; niet een van hen, die voedsel vond. Maar ik bezing uw grote daden, prijs elke morgen uw genade, want Gij zijt in benauwenis de burcht die mijn vertrouwen is. 7 Ja, U mag ik mijn sterkte noemen, mijn vaste burcht, U wil ik roemen! O God, wiens goedertierenheid zich over mij heeft uitgebreid. |